Het kiezen van een partner, je ermee verbinden en samen een leven opbouwen – een huis, kinderen, werk, enzovoort – het creëren van een gevoel van gezelschap en veiligheid, een kleine universum vormen binnen dit grote geheel, zorgen voor elkaar en zorg ontvangen, een exclusief vangnet creëren voor twee, draad voor draad, en gelukkig leven binnen die grenzen. Dat is voor de meeste mensen, althans theoretisch, de essentie van het huwelijk.
Het huwelijk wordt vaak gezien als een thuis, ook al brengt het compromissen en inspanning met zich mee, zoals populaire tijdschriften en therapeuten ons vertellen. Voor ons sociale wezens heeft het huwelijk een werkend model geboden, het heeft de verdeling van taken binnen het gezin georganiseerd, ons een structuur gegeven om kinderen te krijgen en op te voeden, een kader geschetst voor de economie van het leven – de overdracht van eigendommen en financiën – en ons een emotionele haven aangeboden via het idee van gedeelde levens. Een van de belangrijkste aspecten is dat het een legitieme ruimte creëert om onze verlangens te vervullen.
We zijn zo gehecht aan het idee van huwelijkseverbintenissen dat iedereen die zich tegen de normen ervan verzet, wordt gezien als afwijkend of gewoon ongelukkig, en alleenstaanden worden vaak als gedoemd beschouwd! Terwijl het huwelijk in belangrijke mate een praktische instelling is die een kader biedt om de anders complexe aangelegenheden van het leven te ondersteunen, vereist het ook veel in ruil. Net zoals bij de <ghee, til, khoi, aan de vuurgod, wat er in ruil voor wordt gevraagd. Een huwelijk voegt aan de ‘wij’ toe die je creëert, terwijl het ook afbreuk doet aan het gevoel van ‘ik’.
En wat er ‘afgenomen’ wordt, wordt vaak verhuld of triviaal gemaakt. We worden onophoudelijk overspoeld met de voordelen van de verbinding. Denk aan de miljardenindustrie die ons geluk en betekenis verkoopt via liefde en huwelijk. Denk aan de instanties en diensten die ons helpen wanneer het huwelijk niet meer soepel verloopt, en aan de veroordelingen en schaamte die worden opgelegd aan zogenaamde rebellen die durven te spreken over hun twijfels of onvrede.
De angst voor bespotting en verlaten te worden, zowel van privéleden van ons gezin als van de bredere beschermers van het instituut – wet, religie en maatschappij – is vaak voldoende om onze angsten opzij te zetten en ja te zeggen, zelfs als we achter gesloten deuren mogelijk dingen doen waarvan we denken dat ze ons niet zullen worden vergeven! Maar we weten allemaal en huiveren bij de gevolgen als we ons kwetsbaar opstellen!
Er zijn kosten, dagelijkse kosten, die deze unie met zich meebrengt, ongeacht of we ze erkennen of niet, en deze kosten nemen soms een klein beetje, soms aanzienlijke delen van ons weg, of we dit nu willen of niet. Wat het huwelijk biedt is essentieel, maar wat het afneemt, is vaak even fundamenteel!
Iemand van buitenaf heeft beperkte toegang tot het paar binnen deze unie, en degene binnen kan slechts een beperkte intimiteit ontwikkelen met degenen van buitenaf. Hier gebruik ik intimiteit in de bredere zin, waarbij de emotionele, mentale en spirituele aspecten niet enkel de fysieke omvatten. Wij, het collectieve geheel, worden op een zeer praktische en rechtvaardige manier meestal weggeleid van het overige deel van onze gemeenschap of gewaarschuwd tegen het aangaan van diepe relaties met anderen.
Stel je de verliezen voor die voortkomen uit het loslaten van delen van onszelf, die alleen in reactie op een intense ander worden blootgelegd. Denk aan de bekrompenheid van zulke beperkte associaties en de verveling die deze confinement met zich meebrengt, denk aan de verspilde energie en ongebruikte passie, en denk aan de pijn van verraad en misleiding.
In feite wordt te veel energie, tijd en middelen aan jezelf besteden ook gezien als anti-unie en bijzonder egoïstisch, en staat dit haaks op wat betekent om een goede ‘partner’ of een gezinspersoon te zijn. Waar en hoe kunnen we dan de inconsistenties uitspreken die we dag in dag uit voelen, of het nu in ons hart, lichaam of geest is, in tegenstelling tot wat als de collectieve norm is vastgesteld?
Ware liefde blijft voor altijd bestaan. Onze zielsverwanten voldoen aan al onze behoeften. We zijn moreel verkeerd als we ons tot iemand anders aangetrokken voelen. Monogamie is voortschrijdend. We verlangen naar degenen van wie we houden!
Het boek waar ik aan werk, stelt deze normen in vraag. Het onderzoekt de lotgevallen van romantiek, seks, liefde en de neiging tot ontrouw in langdurige relaties. Volgen romantiek en verlangen een rechte lijn, zoals ons vaak verteld wordt? Is er voor iedereen een zielsverwant, en als we deze vinden, zullen we dan eeuwige liefde en alles wat daarbij hoort ontdekken?
Gerelateerde Leesstof:
Is het oké om soms de persoon die we liefhebben te haten? Is het huwelijk in overeenstemming met onze basisinstincten? Zijn we echt gemaakt voor monogamie (slechts één seksuele partner)? Is het zo simpel als die advertenties beweren? Koop die geur of dit pilletje voor verlangen, die diamanten of een perfect uitgevoerde kaarsenavond voor romantiek? Betekent aantrekking tot een ander dat we onze partner niet liefhebben of andersom? Zijn dingen echt zo zwart-wit?
De enquête waar ik over heb geschreven, behandelt het huwelijksbed. Aangezien het huwelijksbed zich in de slaapkamer bevindt, is het moeilijk om echt te begrijpen hoe koppels zich binnen de huidige sociale structuur tot elkaar verhouden. Seks is een privédaad, maar de normen hiervan worden herhaaldelijk vastgesteld via verschillende media, zoals wat normaal is, hoe vaak, het idee over formaat, de libido van vrouwen in vergelijking met die van mannen, enzovoort.
Na gesprekken met vele therapeuten, seksuologen en counselors begon ik met face-to-face interviews om de ‘waarom’ achter de gegevens die ik van hen verzamelde te begrijpen. Het werd duidelijk, zoals verwacht, dat mensen niet vrij zijn om eerlijk te zijn zoals ze dat zouden zijn met anonimiteit. De angst om beoordeeld of belachelijk gemaakt te wordenweegt zwaarder dan de drang om oprecht feiten te delen. De is geboren uit die kloof.
Hoe modern of geïnformeerd we ons ook mogen noemen, het blijft een feit dat er een brede onvrede, verwarring en conflict is met betrekking tot liefde, seks en loyaliteit bij stedelijke getrouwde stellen. En vaker dan niet worden deze gevoelens onder het tapijt geveegd ter wille van het behouden van de status quo (lees: kinderen, vrede thuis, productiviteit op de werkplek, enz.). Maar het verzet lekt weg en als het niet wordt aangepakt, verrot het de fundamenten van groei, geluk en vrede die we onbewust proberen te behouden. Soms is het dan te laat. De enquête stelt je vragen over je huwelijksbed; het zal niet meer dan een paar minuten in beslag nemen, maar het zal zeker dagen bij je blijven hangen en je doen nadenken over de dingen die je wellicht voor de vluchtige waarheid of de worsteling hebt aangenomen.
Een van de vragen in onze enquête was: ‘Is je partner gelukkig met het seksleven?’ In totaal antwoordde 53% van de mensen ‘Nee’ en (erg genoeg) ‘Weet niet.’ Een paar vragen later vroeg ik: ‘Als er een probleem was met je seksleven, heb je toen een sekstherapeut of counselor bezocht?’ 93% heeft dit vermeden. En als een van hun partners toegeeft aan een eenmalige of buitenechtelijke relatie, zullen deze mensen hoogstwaarschijnlijk in een hysterische overdrive van shock, verontwaardiging en ontzetting terechtkomen. De enquête doet je nadenken of er een kloof bestaat tussen wat echt belangrijk is en hoe we het daadwerkelijk behandelen. Een arts die ik onlangs sprak, zei: “Kijk naar het onderhoudsrecord van mensen hun auto, dat loopt op datum”, vraag hen of ze hun jaarlijkse lichaamspakket hebben laten uitvoeren en er is stilte!”
Terugkomend op de enquête, een andere interessante reactie op de vraag: ‘Heb je ooit een buitenechtelijke relatie gehad?’ was: ‘Zelfs de kleinste associatie met andere mannen maakt me gelukkiger.’ Dit leidde ons naar diepere vragen: Is het waar dat de libido van mannen sterker is dan die van vrouwen?
De ‘Survey Monkey’ vraagt niet om je naam of e-mailadres. Het behoudt een strikt vertrouwelijkheid en anonimiteit. Er is geen manier waarop een deel van je antwoorden met jou verbonden kan worden.
Alleen je antwoorden worden geregistreerd.