(Verteld aan Balaka Basu)
Op 22-jarige leeftijd viel ik als een blok voor hem. We begonnen te daten. Tijdens onze dates was hij uiterst beleefd, maar hij benadrukte altijd dat ik niet moest verwachten dat hij verliefd op me zou worden, omdat hij nog steeds gekwetst was door zijn vorige relatie. Hij had gezworen nooit weer voor een ander meisje te vallen. Hij was de perfecte Devdas en ik werd zijn Chandramukhi.
Ik was zo naïef en blind dat ik de duidelijke signalen niet opmerkte. Ik was eigenlijk best tevreden met deze vrijblijvende relatie. Door mijn intense liefde voor hem verwachtte ik niets terug. Voor mij was het al voldoende om tijd met hem door te brengen. Ik dacht dom genoeg dat mijn ‘ware liefde’ zijn hart zou doen smelten en dat hij op een dag zou beseffen dat geen andere vrouw op deze wereld hem zo liefhad als ik.
Hoewel hij niet klaar was voor een verbintenis, trok hij zich niet terug voor intimiteit. Maar ik mag hem daar eigenlijk niet voor beschuldigen, want ik was een volwassene en had de gevolgen moeten begrijpen. Voor hem was onze relatie niets meer dan een ‘one-night stand’ die zo’n zes maanden duurde.
Hij vertrok zonder een woord
Op een dag vertrok hij zomaar naar de VS, zonder mij te informeren. Ik kon zijn Amerikaanse nummer bemachtigen en belde hem op. Hij was woedend. Hij zei op een uiterst onbeleefde manier dat ik hem nooit meer moest bellen en moest stoppen met het achtervolgen van hem. Nadat hij had opgehangen, zat ik daar als een idioot met de telefoon in mijn handen, terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Na deze rommelige breuk werd mijn neefje mijn schouder om op uit te huilen. We waren samen opgegroeid en ze was mijn beste vriendin. Ik deelde alles met haar. Ze was extreem ondersteunend en troostte me zoveel als ze kon.
Een paar dagen later zag ik zijn commentaar op het Orkut-profiel van mijn neefje (in de tijd vóór Facebook). Ik ging meteen naar haar vriendenlijst en ontdekte dat hij daar ook bij stond. Toen ik haar belde, zei ze nonchalant dat ze, na over hem te hebben gehoord, nieuwsgierig was geworden naar deze jongen waarvoor ik zo hopeloos was. Daarom had ze hem een vriendenverzoek gestuurd, dat hij accepteerde. Ze zei dat er verder niets serieus was en dat ze nooit met hem had gesproken. Ik geloofde haar.
Ik begon een nieuw leven
In de tussentijd regelden mijn ouders mijn huwelijk. Ik vergat mijn verleden en begon een nieuw leven. Een paar maanden na mijn huwelijk belde mijn neefje me op, enthousiast over haar aanstaande huwelijk. Haar blijdschap was zo duidelijk dat ik het zelfs door de telefoon kon voelen. Ze vertelde dat haar vriend op één knie was gaan zitten met een diamanten ring in zijn hand. Ik was ontzettend blij voor haar en vroeg naar de naam en details van de jongen. Plotseling leek haar enthousiasme te verdampen en begon ze te twijfelen. Ik drong opnieuw aan en ze zei: “Onze bedoeling was niet om je pijn te doen, maar het is gewoon zo gebeurd tussen ons. We zijn voor elkaar gemaakt, Di.” Ik zei geen woord en voelde me even alsof de grond onder mijn voeten weggeslagen was.
Mijn man vond het vreemd dat ik niet naar het huwelijk van mijn favoriete neefje ging, maar mijn zwangerschap gaf me een goede reden om de trouwdag te missen. Mijn neefje stuurde me hun trouwfoto’s. Ik zag hem vrolijk poseren naast haar. Hij leek elke inch van een blije en toegewijde bruidegom. Plotseling vervaagde mijn herinnering aan zijn woorden dat hij niet geloofde in liefde, toewijding en huwelijk. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me gebruikt, vernederd en gemanipuleerd.
Kort na hun huwelijk verhuisden ze naar de VS, en ik zuchtte van opluchting. Dit veranderde de pijnlijke mogelijkheid dat ik ze telkens zou tegenkomen. Mijn neefje hield contact met me. Ze belde me regelmatig en vroeg naar mijn leven, maar vermeed het om hem te ter sprake te brengen.
Wat heeft zij dat ik niet heb?
Uiteraard leek ik gelukkig in mijn huwelijk. Ik had een geweldige man en een kind; toch stopte ik nooit met denken aan hem. Ik was bijna geobsedeerd door mijn gedachten aan hem en elke dag dacht ik aan hem. Een deel van me was boos op hem; de andere kant was nog steeds wanhopig en hulpeloos verliefd op hem. Ik miste hem, verlangde naar hem en huilde om hem.
Zijn blije foto’s met mijn neefje maakten me ongemakkelijk. Ik voelde jaloezie en woede. Wat vond hij zo speciaal aan mijn neefje dat hij dat niet in mij zag? Ik voelde me inadequate en incompleet. Ik vroeg me constant af: “Is zij mooier?” “Is zij slimmer?” “Houdt zij meer van hem dan ik?” “Waarom kon hij nooit van me houden zoals hij van haar hield?”
Ik vermijdde het om ze te ontmoeten wanneer ze naar India kwamen. Mijn neefje begreep dit en kwam altijd alleen op bezoek. Ze hadden nu een dochter. Hij was een zorgzame vader en mijn neefje had geen reden om ongelukkig te zijn.
Tien jaar lang vermeed ik alle familieactiviteiten wanneer zij aanwezig waren. Maar op een dag kwam ik toevallig met hem in contact. Hij was alleen naar India gekomen, zonder mijn neefje, omdat zijn moeder in de laatste fase van kanker verkeerde. Hij zat te wachten voor het ziekenhuis toen ik passeerde. Aanvankelijk aarzelde ik om hem te bellen, maar uiteindelijk kon ik het niet laten en belde ik hem. Hij zag er dikker en ouder uit. Hij kwam bij me in de auto zitten. Ik weet niet hoe hij zich voelde, maar ik voelde me duizelig. Bij hem in de auto zitten na zo lange tijd maakte me zowel gelukkig als nerveus.
Toen we eindelijk ontmoetten, wilde hij me nog steeds geen antwoord geven
We begonnen te praten. Ik vroeg eerst naar zijn moeder en hij vroeg naar mijn man en zoon. Ik was van plan hem thuis af te zetten, maar hij drong erop aan dat we ergens gingen zitten. De praktische kant van mijn geest zei dat ik hem gewoon moest afzetten en naar huis moest gaan, maar de emotionele kant verlangde ernaar om wat tijd met hem door te brengen.
Hij nam me mee naar dezelfde koffietent waar we vaak kwamen. Hij vroeg me of ik me de plek herinnerde. Ik knikte. Hij pakte zachtjes mijn handen vast en toen vroeg ik plotseling: “Waarom ben je met mijn neefje getrouwd en niet met mij? Was ik op de een of andere manier minderwaardig aan haar?” Hij was enigszins beschaamd door de vraag en zei: “Waarom vraag je me dit na 10 jaar? Waarom heb je het niet aan je neefje gevraagd?”
Ik keek hem in de ogen. Hij zweeg een tijdje en zei toen: “Het heeft geen zin om dit na 10 jaar te bespreken.” Toch vroeg ik hem schaamteloos: “Wat was onze relatie? Betekende het niets voor jou? Heb je nooit eens aan me gedacht?” Hij keek me aan en antwoordde kil: “Ik wil hier na 10 jaar niet meer over praten. Wees gewoon gelukkig met je leven en laat mij mijn leven leiden.”
Opnieuw voelde ik een scherpe pijn. Ik besef dat ik misschien moet leren om hem te vergeten en verder te gaan in het leven. Sommige mensen zijn gewoon niet voor elkaar bestemd. Hoe eerder je dat accepteert, hoe beter het is.
Het Belang van Grenzen en Onafhankelijkheid
- Je gevoelens zijn geldig: Het is normaal om je verraden en gekwetst te voelen. Minimaliseer je emoties niet of probeer ze niet te negeren.
- Genezing kost tijd: Geef jezelf de ruimte en genade om je emoties te verwerken. Haast je niet om te vergeven of te vergeten.
- Prioriteer zelfzorg: Focus op activiteiten die je vreugde brengen en je helpen te genezen. Omring jezelf met ondersteunende mensen die je begrijpen en opbeuren.
- Stel grenzen: Bepaal welk niveau van contact, als dat al nodig is, je comfortabel vindt met betrekking tot zowel je neefje als je ex. Communiceer deze grenzen duidelijk.
- Overweeg vergeving: In de loop van de tijd vind je misschien de kracht om je neefje te vergeven, zelfs als de relatie daardoor verandert.
Slotgedachten
Een breuk meemaken is al uitdagend genoeg, maar wanneer iemand dichtbij je, vooral een familielid, betrokken raakt bij je ex-partner, voegt dit een extra laag van pijn en verraad toe. Het is een complexe situatie die je in een staat van verwarring, woede en gebrokenheid kan achterlaten.
Focus op het hervinden van je eigen geluk, omring jezelf met ondersteunende mensen en leer van deze ervaring. Je verdient liefde, respect en loyaliteit.