Het was november 1998. Ik was net verhuisd naar Bengaluru als een pas getrouwde vrouw. Ik had een sabbatical genomen van mijn baan en had mijn leven in Delhi achtergelaten om een geheel nieuw leven te beginnen in het met bomen omzoomde Uru. In de stad kende ik niet veel mensen, de meeste nieuwe contacten kwamen via mijn man.
Juist in die periode vond ik mijn levenspartner in gesprekken over koffie en huwelijk. Het ging allemaal zo plotseling en toch zo magisch dat ik nog steeds met veel genegenheid aan die dagen terugdenk. Is het normaal om na al die jaren nog steeds vlinders in je buik te voelen?
Flirten, Romantiek, Koffie en Huwelijk
Ik werd verliefd op mijn man en eind jaren ’90 waren we getrouwd. Ik wist vanaf het begin dat het zo moest zijn. Ons verhaal is een prachtige mix van sentimentele en praktische elementen. Het ontwikkelde zich geleidelijk tot iets dat vaak zoet, soms bitter en langdurig was; vergelijkbaar met die eerste slok koffie.
Als ik niet verkeerd ben, zijn we moeiteloos samen in het dagelijkse leven gerold. Ik kookte voor hem, hij schonk me met liefde koffie in, en na onze intrek maakten we soms gekke ruzies om die vervolgens urenlang weer goed te maken (en elkaar te zoenen!).
Bengaluru: Een Nieuwe Wereld
Bengaluru voelde heel anders aan dan Delhi. Bedrijven zoals Infosys, Wipro en Microland kwamen voortdurend in ons gesprekken voor. Het zou niet overdreven zijn om te zeggen dat ik een tech-novice was, terwijl mijn man het tegenovergestelde was.
Hij runde zijn eigen adviesbureau (ja, ik ben de eerste in mijn hele familie die met een ondernemer is getrouwd. Ik weet zeker dat mijn tantes en ooms wel wat beklagenswaardige gedachten hadden over deze ‘bewakoof’ nicht die ervoor koos iemand te daten zonder overheid baan).
Nadat we ons in ons bijna zenachtige huis (nou ja, het was een huis zonder meubels) vestigden, volgde ik mijn man loyaal overal waar hij heen ging. Hij had een laptop, maar er was geen telefoon thuis.
Ik kan me niemand in onze directe omgeving herinneren die destijds thuis een internetverbinding had. Voor al zijn zakelijke werkzaamheden, zoals het versturen van e-mails en nieuwsbrieven, moest mijn man naar een cybercafé. Dit was voor ons een bijkomend voordeel, omdat we beiden dol waren op schattige cafés en gesprekken over koffie, huwelijk en liefde.
Mijn eerste kennismaking met CCD
Zo werd ik voor het eerst geïntroduceerd bij Café Coffee Day op de drukke Brigade Road, dat diende als koffiehuis en cybercafé. Toen ik het CCD binnenwandelde, leek het veel cooler en stijlvoller dan alles wat ik in New Delhi gewend was.
Er was iets aan de energie van die plek dat me meteen aansprak. Ze serveerden de beste taarten en schonken mijn koffie met zo veel liefde in dat het mijn slechte humeur deed omslaan in een goede.
Ook al waren we al getrouwd, er was een charme aan die plek die ons het gevoel gaf dat we jonge geliefden waren. Koffie en daten gaan hand in hand, maar voor ons was het koffie en huwelijk. De hele ervaring in dat CCD voegde een vonk toe aan onze relatie.
Romige cappuccino’s voelden intiem en heerlijk, zoals het nieuwe leven dat ik ervoer. Bijna elke dag ging ik met hem naar CCD, praatte, dronk koffie en leerde hem beter kennen. Niets is fijner dan geweldige koffie en een goed gesprek.
Mijn eerste e-mailadres op CCD
Samen zittend op een dag op CCD opende mijn man een Hotmail-account op mijn naam (natuurlijk voegde hij zijn achternaam toe aan de mijne). “Het is een sexy ID,” was zijn redenatie, ook al had ik nooit de wens gehad zijn achternaam over te nemen.
Als een trouwe vrouw gaf ik hem de e-mailadressen van een paar vrienden zodat hij een basisnotitie kon schrijven om hen op de hoogte te stellen van mijn virtuele aanwezigheid. Zo was het in CCD, Brigade Road, dat mijn virtuele reis werd gefaciliteerd, zij het met veel hulp van mijn man.
Een grap en een kop koffie
Wat is een huwelijk zonder wat plezier? Wel, het interessante is dat, omdat mijn man toegang had tot mijn wachtwoord, hij op een avond toen hij alleen naar CCD ging, e-mails naar mijn vrienden stuurde (inclusief mijn vroegere geliefde), waarin hij vertelde hoe mooi en vreugdevol mijn huwelijkse leven was, en hoe ongelooflijk aardig en liefdevol mijn man was.
Voor mijn vrienden en de oude liefde kwam deze specifieke e-mail als een verrassing (degene die me goed kennen, weten dat ik geen persoon ben die over een partner of echtgenoot staat te zwijmelen, laat staan over een huwelijk).
Deze onschuldige zielen, terwijl ze genoten van hun aandeel Wills Flake en rum punch in een stalen glas, vroegen zich af over deze vreemde ‘gush gush’-e-mail van mijn kant. Maar vervolgens, in hun ‘Wills-rum’ gemoedstoestand, gaven ze de schuld aan de ‘gelukkige hormonen’.
Bij natuurlijk had ik snel deze grap door van mijn man en veranderde ik mijn wachtwoord. Enkele maanden later begon ik weer te werken en werden mijn bezoeken aan CCD minder frequent. Maar CCD bracht nog steeds een glimlach op mijn gezicht.
CCD: Een onvergetelijk deel van ons huwelijksverhaal
Elke huwelijk heeft zijn eigen tastbare en ontastbare verhalen. De tastbare verhalen zijn verweven met herinneringen van vreugde, strijd en saamhorigheid.
Voor mijn ouders draaide de tastbare verhalen om de Philips radio die ze in juli 1969 hadden gekocht om het nieuws van Neil Armstrong’s voetafdruk op de maan te beluisteren, of de Konark televisie die ze begin 1985 kochten, enkele maanden nadat Rajiv Gandhi de jongste premier van het land werd, of de knapperige masala dosa’s die ze deelden in een onopvallend restaurant in toenmalig Madras.
Voor hen waren Philips, Alwyn of Konark niet zomaar merknamen; ze symboliseerden hun gedeelde leven als jong stel dat hun weg baande met hun eigen middelen.
Met het nieuws over de dood van VG Siddhartha besef ik opnieuw de betekenis van Café Coffee Day in relatie tot koffie en liefde en de magie die het aan mijn huwelijk toevoegde. De specifieke vestiging op Brigade Road die we vaak bezochten als jong stel, is niet langer aanwezig (het sloot in april dit jaar de deuren). Na 20 jaar huwelijk, voelen die vroege dagen doorgebracht in CCD, Brigade Road nog steeds fris en vreugdevol aan.
Ik heb nooit de kans gehad om de heer VG Siddhartha te ontmoeten, en toch brengt zijn overlijden op vreemde manieren een gevoel van verlies en verdriet met zich mee. Net als het leven worden tastbare herinneringen ook sepia-kleurig. Maar daarin schuilt ook magie.
Koffie heeft nog nooit beter gesmaakt. En bovenop alles gaf Siddhartha ons een ervaring van wat het betekent om koffie te drinken van die zelf geteelde bruine bonen. Dat zal zijn onschatbare nalatenschap zijn. Voor mijn persoonlijke verhaal: het personeel dat met liefde koffie serveerde bij CCD, maakte mijn huwelijk met mijn man des te specialer.
Dank je, Siddhartha… voor alle blije herinneringen die we hebben mogen creëren in onze vroege dagen van koffie en huwelijk, terwijl we gezellig zaten in jouw Café Coffee Day. Er gebeurde eigenlijk veel liefde over koffie. En die liefde blijft groeien.