Vyas, vaak aangeduid als Veda Vyasa, is de legendarische auteur van het grootste epische verhaal ter wereld, de Mahabharata, evenals de oude Veda’s en Puranas. Hij is een bekende mythische figuur en wordt gezien als een Chiranjivi (onsterfelijke) sage wiens verjaardag wordt gevierd tijdens het festival van Guru Purnima. Echter, niet veel mensen kennen de antwoorden op belangrijke vragen over de geschiedenis van Veda Vyasa – zoals wanneer Veda Vyasa werd geboren, wie Veda Vyasa is en wie de ouders van Rishi Vyasa zijn. Laten we het verhaal van de geboorte van Veda Vyasa onderzoeken om meer te ontdekken:
De Legende van de Geboorte van Veda Vyasa
Vyas wordt beschouwd als een uitbreiding van de godheid Vishnu, een van de drie centrale godheden in het hindoeïsme. Zijn ontstaan wordt toegeschreven aan de eerste keer dat Vishnu de lettergreep ‘Bhu’ uitte. Vyas wordt ook als onsterfelijk beschouwd, aangezien hij niet op de gebruikelijke manier geboren werd. Hij kwam naar de aarde tijdens de Dwapar Yuga en kreeg de taak om alle Veda’s en Puranas van een mondelinge naar een schriftelijke versie om te zetten. Naast het schrijven van het epische verhaal speelde hij een cruciale rol in de ontwikkeling van de hindoeïstische filosofie.
Als we de legende van de geboorte van Veda Vyasa verder onderzoeken, ontdekken we dat de relatie tussen zijn ouders problematisch is en zelfs door de morele normen van de moderne wereld als ongepast zou worden beschouwd. Dus wie zijn de ouders van Rishi Vyasa? Hij is de zoon van Satyavati en Rishi Parashar – een vissersvrouw en een rondtrekkende sage.
Een sage gevangen in aantrekkingskracht
Op een dag had Sage Parashar haast om een plaats te bereiken voor een yagna. De rivier Yamuna kruiste zijn pad. Hij zag een veerboot en vroeg om naar de overzijde te worden gebracht. Terwijl Parashar in de boot zat en een zucht van verlichting slaakte, viel zijn blik op de vrouw die de boot bestuurde. Tegen de achtergrond van de zonsopgang liet de schoonheid van deze vissersvrouw, genaamd Satyavati, hem overweldigend. Bij de vroege ochtendbries dansten haar krullende haren op haar gezicht terwijl haar delicate armen de peddels in een cirkelvormige beweging hanteerden.
Parashar voelde dat dit het juiste moment was om zijn verlangen te uiten. Hij sprak zijn verlangen tot Satyavati uit. Aangekomen in de volwassenheid, voelde ook Satyavati de aantrekkingskracht, maar ze bevond zich in een dilemma; de gevolgen van hun daad zouden een leven lang meegaan. Maar als ze de sage zou weigeren, zou hij uit woede de boot kunnen omkiepen of haar met een kwade voorspelling kunnen vervloeken.
Een jonge vrouw vol twijfels
Hesitantly sprak ze: “Oh, Grote Munivar! Ik ben een vissersvrouw en ik ruik naar vis (Matsyagandha). Hoe kunt u mijn lichaamsgeur verdragen?” Zonder verder commentaar gaf Parashar haar de zegen van een muskusachtig (Kasturi-Gandha) lichaam. Onmogelijk om de aantrekkingskracht te weerstaan, schuifelde hij dichterbij haar. Ze trok zich terug, met andere twijfels in gedachten:
“Een kind buiten het huwelijk zal mijn zuiverheid in twijfel trekken.”
Ook keek ze om zich heen naar de open rivier en de lucht, wat haar nog verder deed achteruit deert.
“Iedereen kan ons hier in de openheid zien. Dat kan problemen voor ons opleveren, en vooral voor mij.”
De geboorte van Vyasa
Parashar begon snel naar de dichtstbijzijnde oever te roeien en bouwde een schuilplaats, ver weg van het dorp. Hij beloofde haar dat haar maagdelijkheid intact zou blijven na hun samenzijn. Gesteund door de beloften van de sage en zijn goddelijke krachten, baarde Satyavati hem een zoon in de schuilplaats, zonder dat iemand het te weten kwam.
Wie is Veda Vyasa in de Mahabharata?
Parashar nam Vyas mee en beloofde Satyavati dat haar zoon, indien nodig, haar zou komen helpen. Parashar waste zichzelf en zijn herinneringen aan Satyavati in de rivier Yamuna. Hij vertrok met Vyas en zag Satyavati nooit meer terug.
Ook Satyavati keerde terug naar haar gemeenschap en sprak nooit over het voorval. Ze hield dit geheim zelfs voor koning Shantanu, haar toekomstige echtgenoot. Niemand wist ervan, tot ze het deelde toen ze Rajmata van Hastinapur werd.
Veda Vyasa geeft Hastinapur zijn erfgenaam
Satyavati trouwde met koning Shantanu en kreeg twee zonen, Vichitravirya en Chitrangada. De dood van Shantanu en de belofte van Bhishma om nooit op de troon van Hastinapur te regeren, leidden tot de kroning van haar zonen. Satyavati werd Rajmata. Haar zonen trouwden terwijl Bhishma zich aan zijn eed hield. Hastinapur bloeide onder het bewind van Vichitravirya.
De troon bleef leeg, wat andere rijken uitnodigde om hen aan te vallen en hun koninkrijk te veroveren. Wanhopig op zoek naar een oplossing voor de opkomende ondergang, herinnerde ze zich haar zoon, Vyas. Ze had van hem gehoord als een gerenommeerde ziener, een krachtige persoonlijkheid met goddelijke krachten en intellect.
Ze vertrouwde Bhishma haar geheim toe en vertelde hem hoe en wanneer Veda Vyasa was geboren. Met Bhishma’s hulp arrangeerde ze dat de weduwenkoningen, Ambalika en Ambika, met Vyas zouden paren voor de erfgenaam.
Op verzoek van zijn moeder verwekte Vyas Dhritrashtra en Pandu, de toekomstige koningen van Hastinapur, samen met – een kind dat geboren werd uit de hofdame van de koninginnen en uitgroeide tot een vooraanstaand geleerde en adviseur voor de koningen.
Is Veda Vyasa Nog Steeds Levend?
Veda Vyasa wordt beschouwd als een schepping en niet geboren, daarom wordt hij gezien als onsterfelijk. Volgens onze mythologische verslagen woont hij in de Himalaya. Volgens de Srimad Bhagavatam leeft Veda Vyasa op een mystieke plek genaamd Kalapa Grama. Aan het einde van de Kaliyuga zal hij zijn bestemming vervullen door een zoon te verwekken om de Surya-dynastie nieuw leven in te blazen.
De Geboorte van Veda Vyasa – Een Verhaal dat Tot op de Dag van Vandaag Resoneert
De samenleving beschouwt nog steeds relaties zoals die tussen Satyavati en Rishi Parashar als immoreel. Dit zijn geheimen die worden gedeeld als bekentenissen met anonieme namen en gezichten. Hoewel we in een ander tijdperk leven, wordt een kind dat buiten het huwelijk wordt geboren nog steeds als een vergissing beschouwd. Dergelijke concepties eindigen vaak al in de baarmoeder. Zelfs als ze geboren worden, dragen ze het gewicht van sociale taboes met zich mee.