We hebben nu al jaren een relatie. Ooit waren we verliefd, maar nu begint het steeds meer te voelen als een relatie uit gemakzucht. Het breekt mijn hart dat het zover heeft moeten komen. Hoewel we aan de oppervlakte misschien het perfecte stel lijken, ontbreekt er iets om deze relatie vanuit ons hart te vervullen.
Ik ken haar door en door – haar passies, voorkeuren en afkeuren, haar favoriete kleur, wanneer ik moet zwijgen en wanneer niet, hoe ik haar kan opvrolijken, hoe ik haar niet kan irriteren, haar behoefte aan geruststelling, haar standpunten over verschillende onderwerpen, haar doelen en de middelen die ze zou omarmen om deze te bereiken – echt alles. Ik heb zo lang met haar gedate dat ik er een boek over zou kunnen schrijven.
Zij houdt evenveel van mij, of zelfs meer, maar ze lijkt niet erg veel over mij te weten. Natuurlijk weet ze hoe ze met mij en mijn intuïties moet omgaan, wanneer ze moet zwijgen en wanneer niet, maar ze lijkt niet echt geïnteresseerd in andere dingen waarvan ik dacht dat ze het zou zijn – de mensen met wie ik omga, mijn reisplannen, mijn ambities in het leven, mijn carrièrekeuzes. Ze luistert zeker als ik hierover praat, maar ze heeft niet echt een sterke mening over deze onderwerpen. Ik begin te voelen alsof ik te veel ruimte krijg.
Relatie uit gemak: Gemakkelijk in een relatie maar niet in liefde
We kennen elkaars onzekerheden en vervelende gewoonten – en de onderwerpen die ons beiden ongemakkelijk maken. Dus hoe gaan we hiermee om? Door deze problemen te vermijden! We lijken de laatste tijd niet te vechten omdat ongemakkelijke onderwerpen nooit ter sprake komen, bezwaren nooit worden geuit… alles in het teken van ruimte creëren.
We zijn als individuen gegroeid; we zijn opener, empathischer en vriendelijker geworden, maar met de individuele volwassenheid lijkt de volwassenheid van onze relatie stil te staan. Dat geloof ik is een van de belangrijkste signalen van een relatie uit gemak. We zijn gewoon aan het weglopen van de realiteiten van onze relatie – het gebrek aan tijd, gebrek aan seksuele voldoening, gebrek aan betekenisvolle gesprekken over het leven dat we voor ‘ons’ willen opbouwen.
Ik heb het gevoel dat als we morgen zouden uit elkaar gaan, ik niet zo gekwetst zou zijn omdat ik weet dat we nog steeds contact zouden houden als vrienden. Alles zou nog steeds hetzelfde zijn, behalve het seksuele aspect. Het is waar. We voelen ons comfortabel in de relatie, maar zijn niet verliefd.
We verkeren in een dilemma tussen gezelschap en relatie
Ze vindt het prima om door te gaan met de relatie omdat er niets beters is. Alles lijkt superficieel goed te gaan en is perfect aan de oppervlakte. Ons gemak in de relatie doet haar besluiten deze schijnbare liefde voort te zetten. We komen bijna elke dag samen, praten, bespreken werk, bespreken bepaalde mensen, gaan uit eten en hebben een goed seksleven… maar dit zijn niet de juiste redenen om elkaar nog steeds te verdragen. Wat ontbreekt er dan? Liefde?
We houden nog steeds van elkaar – of zo zeggen we tegen elkaar. De gedachte om een paar maanden van haar verwijderd te zijn maakt me verdrietig, de gedachte om geen nieuws met haar te delen maakt me onrustig, de gedachte om haar niet te zien doet me verlangen naar haar. Maar betekent dat dat ik verliefd ben?
Ik ben op een punt gekomen waarop ik goed met haar kan opschieten, en zij prima vindt dat ik dat doe – maar dat is toch volkomen normaal? Is dat niet hoe moderne koppels zouden moeten zijn… elkaar genoeg ‘ruimte’ geven? Weer datzelfde oude woord, dat blijkbaar mijn relatie verstoort.
Maar helaas krijg ik niet die ongemakkelijke gevoelens zoals vroeger, wanneer ik eraan dacht dat mijn liefde plezier had met iemand anders, of zelfs dat ze in iemand anders verliefd zou kunnen worden. En dus zou ik net zo goed verliefd kunnen worden op iemand anders terwijl ik deze relatie van gemak voortzet… Ik zou haar nog steeds liefhebben. Zou dat als ontrouw worden beschouwd, of ben ik gewoon gewend aan het idee van polyamorie?
Er Moet Een Verschil Zijn Tussen Liefde En Gemak
Er heerst hier een vreemde toestand en ik weet niet hoe we eruit kunnen komen. Maar de echte vraag die nu oprijst, is: wil ik dat zelfs? Onze relatie is op een punt waar ik haar kan vertellen hoe ik me voel, niet via vervelende sociale media, maar in een goed persoonlijk gesprek, ofwel knuffelend in bed of tijdens het diner. Het kan moeilijk zijn voor mij om het uit te leggen. Om haar te laten beseffen dat ik onze liefde niet in twijfel trek of niet dankbaar ben voor wat ze me heeft gegeven.
Ik wil haar vertellen dat ik gelukkig ben in de relatie, maar het gevoel heb dat ik als vanzelfsprekend word beschouwd, en dat er een verschil moet zijn tussen liefde en gemak dat ik gewoon niet meer zie. Ik wil haar vragen om hulp. Ook al mag ze gerustgesteld worden dat het niet mijn liefde voor haar is die in de wacht staat, maar de relatie die verwelkt.
Ik wil haar vertellen dat ik haar adoreer en respecteer, maar dat er iets ontbreekt. Haar vragen of zij hetzelfde voelt. Voorstellen om een pauze te nemen, om ervoor te zorgen dat we niet samen zijn omdat het eenvoudig is in deze relatie uit gemak. Uitvinden of het leven te snel is gegaan of onze relatie. En dit alles alleen doen zodra ik precies heb uitgevonden wat het is dat de dingen zo scheef doet lopen. De enige vraag is – wil ik dat eigenlijk?